জীৱন

 গীতাঞ্জলি দেৱী

এখন উকা চোতাল আৰু এখন মুকলি আকাশ বৰ প্ৰিয় মোৰ  ,

থুনুক-থানাক খোজবোৰ দিবৰে পৰা চোতালখন মোৰ চিনাকি 

চিলাখন উৰুৱাই দিবৰে পৰা আকাশৰ স'তে মোৰ মিতালি ।

আকাশ আৰু মাটিৰ আজন্ম প্ৰেমিক চৰাই মই  

বতাহজাক দৌৰি বুকুলৈকে  সোমাই ,

যি চুমি আহে গহীন নীলাৰাশি

অথবা

অভিমানী ক'লীয়া ডাৱৰ । 

বৃষ্টিকণাৰে জীপাল হৈ কেতিয়াবা মোক কৰি তোলে স্বপ্নালী ,

মই হেৰাই যাওঁ 

মই হেৰুৱাওঁ ।

জী ল'বলৈকে নিজৰ জীৱন এতিয়া অনুমতিৰ প্ৰয়োজন ।

জীৱনৰ আলি-দোমোজাত 

এতিয়া  ৰুদ্ধ কৰিছোঁ নিজক ,

পন কৰিছো -

চোতালৰ দূৱৰিত কেতিয়াও যেন নপৰে মোৰ আলসুৱা খোজ ,

" হে আকাশ" , দুহাত মেলি আৰু  সাবটি নলওঁ তোমাক ।

এজাক ধুমুহা নমাই দিয়াহে ঈশ্বৰ ,

লৈ আনা শিলাবৃষ্টি , চাকনৈয়া…

আকাশ আৰু পৃথিৱী এক হৈ যাওক ।

দূৰন্ত গতিৰে উৰি যাওক ৰুদ্ধ বতাহজাক ।