বিমূৰ্ত নিশা

 লক্ষ্মীৰাম নাথ

কজলা ৰং সনা নিশা
ভাহি আহে এটি সুৰ
অমীয়া !
নাচনী চৰাইৰ পাখিত ধৰি
উৰি যায় মন
উৰণীয়া !
উৰুৱাই ৰাখিছা যে
তোমাৰ প্ৰেম ৰঙী
নিচান !

কিয় ইমান গভীৰ
তোমাৰ ওঠৰ ভাষা ?

মৌনতাৰ সুৰেৰে বান্ধিছা
কলিজাৰ জোৱাৰ৷
তুলা পৰি ভাঙি
থানবান হ’ব খোজে
নিশাৰ নীৰৱতা ৷

বুকু ভেদি বৈ যাব খোজে
এটি হুমুনিয়াহ ৷

তথাপিও
মৌনতাই তোমাৰ ওঠৰ ভাষা
উৰিবলৈ এৰি আজি
মোৰ হেপাহৰ নাচনী পখিলা !

চটফটাইছে মোৰ
মুঠিয়া কলিজা
বিৰহৰ বিমূৰ্ত নিশা